در زندگی هیچ‌چیز زیباتر از تماشای هیجان و وحشت نوزادان زمانی که برای اولین‌بار دنیای اطراف خود را کشف می‌کنند نیست. وقتی تازگی را تجربه می‌کنند و ارتباط عمیقی با محیط اطراف و درون خود برقرار می‌کنند، حواس آنها پر از لذت و هیجان می‌شود.
صرف‌نظر از موضع شما در مورد این مسئله، اجازه دادن به کودک برای پابرهنه راه رفتن در بیرون از منزل فواید زیادی می‌تواند داشته باشد.
برخی از رایج‌ترین دلایلی که والدین اجازه نمی‌دهند فرزندانشان پابرهنه به بیرون از منزل بروند، چیست؟
مواردی مانند آسیب یا بیماری. آنها اگر در فضایی باشد که شیشه شکسته باشد بازهم احتمال آسیب نرسیدن به پای کودک شما وجود دارد (به‌ویژه در فضاهایی با سطح نرم که اجسام به راحتی دیده می‌شوند می‌توان جلوی پاگذاشتن کودک روی اجسام خطرناک را گرفت). کودکانی که پابرهنه هستند احساس بهتری از محیط پیرامون خود دریافت می‌کنند، پاهای آنها سفت و محکم است و این منجر به محافظت طبیعی از آنها می‌شود.
در مورد جلوگیری از بیماری‌های ناشی از پابرهنه رفتن چطور؟
“کوین گیری”، معلم مرجع والدین و نویسندهٔ کتاب Revolutionary Parent (سایتی که به پرورش بچه‌های سالم از نظر جسمی و روانی اختصاص دارد) استدلال می‌کند که کفش واقعاً بد است. چرا؟ آنها در عملکرد صحیح پا تداخل ایجاد می‌کنند و از حرکت مناسب آنها جلوگیری می‌کنند و باعث می‌شوند که پای کودک در معرض آسیب قرار بگیرد. علاوه‌براین، در حالی که استخوان‌ها هنوز در حال شکل‌گیری هستند، اگر ما پای کودکان را در کفش قرار دهیم، در نهایت شکل پاهای آنها را و میزان عملکرد آنها را تغییر می‌دهیم.
فواید بی‌شمار پابرهنه رفتن
یکی از مهم‌ترین مزایای آن، تقویت عضلات پایینی پا است که باعث می‌شود بدن کمتر در معرض آسیب قرار بگیرد. این امر همچنین باعث افزایش آگاهی می‌شود: توانایی درک حرکت و موقعیت بدن ما در محیط. به عبارت دیگر، کودک احساس می‌کند که از محیط اطرافش آگاهی دارد. عصب‌های بسیار حساسی در پای ما وجود دارند و بیش از ۲۰۰۰۰۰ انتهای عصبی یکی از قوی‌ترین حس‌ها در بدن انسان است. به همین دلیل پابرهنه بودن باعث ایمنی بیشتر می‌شود و ما بیشتر آگاه می‌شویم که پای حساس خود را کجا قرار می‌دهیم و بر چه چیزی قدم می‌گذاریم. کفش‌ها، پا را از حرکات و اکتشافات عادی که برای ترمیم مسیرهای متحرک لازم است، بازمی‌دارند. نوزادان همان‌طور که راه رفتن را یاد می‌گیرند، به محدودیت‌های حرکتی و داشتن مانعی بین پاها و زمین عادت می‌کنند. حسگرهای پروپایسر مجاز به تحریک بیشتر نیستند و عضلات و مفاصل پا نمی‌توانند با تغییر سطح رویه‌ای که در آن قدم می‌گذارند سازگار شوند. وقتی کودک پابرهنه است، مسیرهای لمسی سطح را احساس می‌کنند، پاها به فشار پاسخ می‌دهند و زمین باعث ایجاد عدم تعادل جزئی می‌شود و این عدم تعادل باعث ایجاد قدرت عصبی عضلانی، جهت‌گیری خاص، تعادل و هماهنگی بیشتر کودک می‌شود.
دکتر کسی فلگال (متخصص اطفال) دربارهٔ رشد مطلوب مغز و سیستم عصبی نوزادان و کودکان نوپا نوشته است: “پابرهنه بودن برای کودک بسیار سودمند است و یکی از ساده‌ترین راه‌ها برای ایجاد انگیزه در رشد اختلالات باروری و دهلیزی این است که به نوزادان اجازه دهیم تا آنجا که ممکن است پابرهنه باشند”. علاوه‌براین، پابرهنه نگه داشتن نوزادان تشویقی برای حضور ذهن و آگاهی داشتن است. نوزادان هم‌زمان با احساس کردن، حرکت دادن و حفظ تعادل پاهای خود می‌توانند سطحی را که در حال راه رفتن روی آن هستند، کشف کنند. اطلاعات از مسیرهای لمسی، حسی و دهلیزی به مغز فرستاده می‌شود و سایر ورودی‌های حسی خارجی را غیرفعال یا مهار می‌کند. این باعث ایجاد تمرکز و آگاهی از راه رفتن و حرکت در محیط می‌شود و به این ترتیب نوزادان می‌توانند با محیط اطراف خود سازگار شوند.
پابرهنه رفتن لذتی برای حس کردن است، به خصوص برای نوزادانی که جدیدترین حس‌های دنیای اطراف خود را تجربه می‌کنند. احساس آرامش یافتن پس از راه رفتن روی شن‌های گرم و نرم در ساحل یا احساس طراوت از راه رفتن روی چمن‌های خنک در صبح یک روز تابستانی را تصور کنید. تمام اینها زمانی احساس می‌شوند که به فرزندان خود اجازه دهیم کمی بدون کفش راه بروند!
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد فواید پابرهنه راه رفتن بچه‌ها منابع زیر را بررسی کنید:
