همان‌طور که می‌دانیم، مغز نوزادان به‌ویژه در ماه‌های اول زندگی بسیار آسیب‌پذیر است.

برعکس آنچه فکر می‌کردیم، تمام حرکاتی که در جایگاه والدین انجام می‌دهیم بر فرزندان ما تأثیر دارند. برای مدت زمان طولانی ما نحوهٔ رشد کودکان را اشتباه درک کرده‌‌ایم و این توضیح می‌دهد چرا با نوزادان پسر به شیوهٔ متفاوتی رفتار کرده‌ایم. فرهنگ‌ها و سنت‌ها نیز بر نحوهٔ تربیت فرزندان تأثیرگذار بوده‌اند. ما تفکراتی در مورد چگونگی سخت‌گیری با فرزندانمان داشته‌ایم و در مورد نوزادان پسر نیز سخت‌گیرتر عمل کرده‌ایم؛ زیرا معتقدیم که اگر خیلی مراقب یا پاسخگوی آنها باشیم، ممکن است آنها را خراب کنیم. بااین‌حال، حقیقت این است که همهٔ نوزادان برای رشد جسمی، عاطفی و روانی به مراقبت و محبت نیاز دارند.

دکتر “آلن ن. شور”، دانشمند کلینیک در دانشگاه UCLA که در زمینهٔ دلبستگی و رشد مغز تخصص دارد، عصب‌شناسی و رگرسیون عصبی رشد عصبی پسران را بررسی کرده‌است. دکتر شور توضیح می‌دهد که چرا نوزادان پسر هنگام مواجهه با محیط‌های استرس‌زا یا مراقبت‌های غیرمسئولانه نسبت به دختران آسیب‌پذیرترند. براساس گفته‌های او، مغز پسران تقریباً در هر زمینه از جمله زمینه‌های اجتماعی، جسمی و زبانی رشد بیشتری دارد. علاوه‌براین، در پسرها مدار مغزی که استرس را تنظیم می‌کند کندتر رشد می‌کند و مکانیسم‌های داخلی کمتری برای تقویت انعطاف‌پذیری در برابر فشار روانی وجود دارد. اینها برخی از دلایلی است که نشان می‌دهد تجربه‌های اوایل زندگی، بیش از دختران بر پسران تأثیر می‌گذارد.

علاوه بر این، مطالعات نشان داده است که نوزادان پسر پس از تولد، در برابر مراقبت‌های بی‌پاسخ، استرس قبل از تولد و جدایی از مادر آسیب‌پذیرترند. این موقعیت‌های استرس‌زای محیطی بر مناطقی از مغز که مربوط به کنترل خود و اجتماعی شدن است تأثیر منفی می‌گذارد. همچنین، پسران نوزاد واکنش بیشتری نسبت به محرک‌های منفی نشان می‌دهند و هنگام تولد سطح کورتیزول بیشتری دارند. همچنین، دکتر شور در مطالعهٔ دیگری نشان می‌دهد که نوزادان دختر می‌توانند بیش از پسران حالت‌های عاطفی خود را تنظیم کنند. این بدان معناست که نوزادان پسر می‌توانند تحت تأثیر یک محیط استرس‌زا و مراقبت‌های غیرمسئولانه (حساسیت و مراقبت‌های کمتر مادر نسبت به حالت عادی) قرار بگیرند.

ما می‌توانیم نتیجه بگیریم که با رشد بلوغ مغزی پسران، آنها بیشتر از دختران در برابر اختلالات رشدی مانند اوتیسم و ADHD آسیب‌پذیرند. این بدان معنا نیست که ما نباید نگران دختران خود باشیم؛ زیرا همهٔ نوزادان به والدین مراقب و پاسخگو نیاز دارند اما در عوض، این توصیه‌ای برای کمک به رشد بهتر همهٔ نوزادان با حساسیت و محبت بیشتر است، زیرا این موارد می‌توانند رشد سالم مهارت‌های اجتماعی و عاطفی را به میزان زیادی تحت تأثیر قرار دهند و تقویت کنند.

 

منابع: