خودتنظیمی یک مهارت اساسی برای رفاه اجتماعی-عاطفی ماست؛ زیرا به ما این امکان را می‌دهد که تعاملات و روابط سالمی داشته باشیم. این شامل توانایی بیان و کنترل احساسات شدید، همکاری با دیگران، کنار آمدن با ناامیدی و حل تعارضات است. خودتنظیمی به ما این امکان را می‌دهد که با داشتن مهارت کافی در کنترل احساسات و انگیزه‌های خود، فعالیت‌های روزمره خود را به اتمام برسانیم. به همین دلیل، هنگامی که کودکان در خودتنظیمی مشکل دارند، کارهای روزمره مانند نشستن، توجه کردن و تعامل با همسالان برایشان دشوارتر می‌شود.

از بدو تولد تا ۴ سالگی و بعد از آن، کودکان خودتنظیمی خود را رشد می‌دهند و آن را از طریق تعاملات و با راهنمایی بزرگسالان یاد می‌گیرند. در واقع، داشتن تعاملات مهربانانه و پاسخگو با مراقب در این مورد ضروری است و بخشی از روش “تنظیم مقررات” است که خودکنترلی را آموزش می‌دهد. این روش با هدف ارائهٔ پشتیبانی، راهنمایی و مدل‌سازی مورد نیاز کودکان برای درک، بیان و تنظیم احساسات و اعمال خود است. این شامل پاسخ‌های سازگار و دلسوزانه با پشتیبانی و تشویق کافی است. اما در هر مرحله از کودک خود چه انتظاری دارید؟ و چگونه می‌توانید در تنظیم مقررات مشترک به او کمک کنید؟

نوزادان

در ابتدای کار، نوزادان تقریباً هیچ کنترلی روی خود ندارند. آنها براساس احساسات و نیازهایشان به طور طبیعی عمل می‌كنند و بیش از حد به پرستاران خود وابسته‌اند و قادر به تنظیم مقررات نیستند. در این مرحله چه کاری می‌توانید انجام دهید؟ شما می‌توانید به فرزندتان بیاموزید که چگونه خودش را آرام کند، چطور بتواند حتی برای مدت زمان کمی صبر کند و با تغییراتی که به‌آرامی ایجاد می‌کنید، می‌توانید به او کمک ‌کنید. مطمئن شوید که خودتان آرامش دارید، این باعث می‌شود که کودک هنگام ناامیدی احساس امنیت کند. در این مرحله، بسیار مهم است كه شما با كودك خود تعامل واكنش‌پذیر و دلسوزانه‌ای داشته باشید؛ زیرا این موارد پایه و اساس رشد بعدی خودتنظیمی خواهند بود. چرا؟ با گذشت زمان او می‌آموزد که هر زمان احتیاج داشته باشد، شما برای پشتیبانی کردن از او در کنارش خواهید بود و اطمینان خواهد داشت که از او مراقبت خواهید کرد.

کودکان نوپا

اگرچه کودکان نوپا وابستگی کمتری دارند، هنوز هم برای تسکین و تنظیم خود نیاز به کمک دارند، به خصوص در صورت تحریک؛ بنابراین، حتی اگر آنها مهارت‌های کنترل پیچیده‌تری داشته باشند، مانند اینکه می‌توانند توجه خود را به یک کار خاص معطوف کنند یا به حمایت از پرستاران اعتماد می‌کنند تا هنگام ناامیدی احساس امنیت کنند، آنها تمایلات و احساساتی بسیار قوی نیز دارند که کنترل آن دشوار است. علاوه‌براین، آنها همچنین شروع به استقلال بیشتر می‌کنند و می‌خواهند بر آن تأکید کنند اما قادر به انجام بیشتر کارهایی که می‌خواهند انجام دهند، نیستند. این امر می‌تواند به راحتی احساس ناامیدی را در آنها ایجاد کند. در این مرحله چه کاری می‌توانید انجام دهید؟ برنامه‌های معمول را اجرا کنید و به کودک خود فرصت دهید تا هر زمان ممکن است از بین گزینه‌های موجود، مواردی را انتخاب کند. این باعث می‌شود که کوچولوی شما احساس اعتمادبه‌نفس و کنترل بیشتری داشته باشد. همچنین می‌توانید احساسات کودک نوپای خود را نام ببرید و آنها را تأیید کنید، به او نشان دهید که درکش می‌کنید و کمک کنید احساسات خود را کنترل کند.

کودکان نوپای بزرگ‌تر

به خاطر داشته باشید که کودکان در سنین ۴۲ تا ۴۸ ماهگی است که واقعاً توانایی کنترل انگیزه‌ها و احساسات خود را دارند و در مقابل تمایل خود به انجام کاری که از آن منع شده‌اند، مقاومت می‌کنند. داشتن انتظارهای واقعی نیز می‌تواند به شما کمک کند تا کمتر ناامید شوید!

با تنظیم مقررات، به كودك خود كمك كنید تا بتواند خودكنترلی را تمرین کند.