آیا فرزند شما خجالتی است؟ برای پاسخ به این سؤال ممکن است از خود بپرسید که چگونه می‌توانید خلق‌وخوی کودک خود را توصیف ‌کنید. خیلی اوقات افراد تمایل دارند کم‌رویی یا مهار رفتاری را با درون‌گرایی اشتباه بگیرند (ویر، 2014). حتی اگر پاسخ کودکان خجالتی و درون‌گرا نسبت به تعاملات اجتماعی یکسان به نظر برسد، آنها کاملاً متفاوت‌اند.

به گفته “کورالی پرز-ادگار”، روا‌‌‌‌ن‌شناس رشد در دانشگاه ایالتی پن، کودکان خجالتی واقعاً می‌خواهند با دیگران معاشرت کنند اما این برای آنها بسیار سخت و دشوار است. آنها واقعاً خواهان تعاملات اجتماعی هستند اما درعین‌حال معاشرت برای آنها بیش از حد استرس‌آور است. از طرف دیگر، کودکان درون‌گرا در واقع علاقه‌ای به تعاملات اجتماعی ندارند؛ زیرا آنها وقت‌گذرانی را به تنهایی ترجیح می‌دهند؛ بنابراین چگونه می‌توانید تشخیص دهید که کودکتان خجالتی است یا نه؟ پرز-ادگار می‌گوید بچه‌های خجالتی این خصوصیات مشترک را دارند: آنها ترسو هستند و اغلب لبخندی از روی خجالت می‌زنند.

چه موقع می‌توانید بفهمید که فرزند شما خجالتی است؟

براساس مطالعات طولی از دانشگاه هاروارد و دانشگاه مریلند، علائم بازداری یا کم‌رویی رفتاری را می‌توان قبل از یک سالگی کودک مشاهده کرد (ویر ، ۲۰۱۴). یکی از این علائم حساسیت به چیزهای جدید است؛ برای مثال هنگامی که به آنها اسباب‌بازی موسیقی جدیدی نشان داده می‌شود، نوزادان با علائم پریشانی واکنش نشان می‌دهند. بعداً، این حساسیت به چیزهای جدید تبدیل به حساسیت نسبت به تعاملات جدید اجتماعی می‌شود (ویر ، ۲۰۱۴). این یکی از دلایلی است که یک کودک خجالتی نسبت به کودک درون‌گرا بیشتر دچار اضطراب اجتماعی می‌شود.

آیا خجالتی بودن یک نکتهٔ منفی است؟

برعکس آنچه فکر می‌کنید، حساس و کم حرف بودن در موقعیت‌های اجتماعی یک مشکل نیست. خوب است که افرادی هستند که در مورد تهدیدهای محیطی، بیشتر احتیاط میکنند! همچنین، براساس یک مطالعهٔ تحقیقاتی، جامعهٔ ما رفتارهایی مانند لبخند از روی خجالت را مثبت تلقی می‌کند (ویر ، ۲۰۱۴). بااین‌حال، موارد منفی برای کودکان خجالتی وجود دارد؛ مانند گذراندن وقت کمتر با همسالان، که برای رشد مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی آنها مهم است اما این معایب کوچک را که کنار بگذاریم، بزرگ‌ترین نقطه ضعف یک کودک خجالتی، خطر بیشتر ابتلای او به اضطراب اجتماعی است (ویر ، ۲۰۱۴). حتی اگر بیشتر کودکانی که خجالتی هستند، با ورود به دورهٔ بلوغ یاد بگیرند که خود را با جمع هماهنگ کنند اما ۳۵٪ از آنها دچار اضطراب اجتماعی می‌شوند. بعداً اضطراب اجتماعی می‌تواند منجر به استفاده از مواد مخدر برای بهتر ارتباط برقرار کردن شود یا می‌تواند سبب شود که فرد افسردگی بگیرد. خبر خوب این است که بیشتر کودکان خجالتی می‌آموزند که خجالتی بودن و واکنش‌های خود را در طول سال‌های بعد کنترل کنند (ویر ، 2014).

چه چیزی ممکن است به کودکان در تنظیم کم‌رویی‌شان کمک کند؟

براساس مطالعه‌ای که پرز-ادگار انجام داده‌است، نوزادانی که توجه بیشتری به تهدیدها نشان می‌دهند، در بزرگسالی از نظر اجتماعی بیشتر مقید هستند. پرز-ادگار پیشنهاد می‌کند که ممکن است بتوانیم به کودکان خجالتی کمک کنیم تا توجه خود را کمتر روی محرک‌های تهدیدآمیز متمرکز کنند. با این روش آنها ممکن است بتوانند رفتارهای خود را تغییر دهند و خطر ابتلا به اضطراب اجتماعی را کاهش دهند. علاوه‌براین، فرزندپروری به طور چشمگیری در کم‌رویی نقش دارد. حتی اگر بخواهیم بیش از حد از نوزادان خجالتی محافظت کنیم اما باید به آنها اجازه دهیم شرایط ناخوشایند را تجربه کنند و با آن کنار بیایند. با این کار، آنها ممکن است فرصت داشته باشند تا واکنش‌ها و احساس خجالتی بودن خود را تنظیم کنند (ویر ، ۲۰۱۴). ما به عنوان والدین باید از فرزندانمان حمایت کنیم، در عین حال به آنها اجازه دهیم که کارهایشان را خودشان انجام دهند. به طور خلاصه، کم‌رویی یک اختلال نیست و لزوماً برای کودکان خجالتی مشکلی ایجاد نمی‌کند ( ۲۰۱۴ Weir ،). اگر کودک شما خجالتی است، صرفا او را در یک محیط مناسب قرار دهید و بیش از حد از او محافظت نکنید، با این شرایط کودک شما باید بتواند خوب جلو برود!