از هر روان‌شناسی بپرسید که یکی از اولین چیزهایی که بچه‌ها در مدرسه می‌آموزند چیست، بدون شک در پاسخ، همیشه از تأثیر ژن‌ها در مقابل محیط خواهد گفت. ما هم می‌دانیم که محیط و شرایط نقش بسزایی در رشد فرزندانمان دارند، ما د رادامه این نوشتار در پی آن هستیم تا بررسی کنیم و بدانیم تاثیر محیط در کسب توانایی صحبت کردن به چه میزان است.

ضمنا با توجه به شرایط محیطی، ما توانایی‌های توجه، به ویژه توانایی کودک در میزان توجه به برخی محرک‌ها و کیفیت نیرویی را که دریافت می‌کند  را از لحاط پیچیدگی و تنوع فعل‌و‌انفعالات بیان خواهیم کرد.

برای درک اینکه توانایی‌های توجه چه نقشی دارند، باید تحولات متقابل مادر و کودک را در طول سال اول زندگی بفهمیم (پدران! این مطلب شامل شما نیز می‌شود). تا ۵ ماهگی، کودک شما فعل‌و‌انفعالات «دوگانه‌ای» را پشت سر می‌گذارد؛ به معنای رودررو، یک به یک (فقط ۲ عنصر در آن شرکت می‌کنند). با بزرگ‌تر شدن کودک، این تعاملات با وجود اشیا به صورت سه‌گانه در می‌آیند (اشاره‌ای به همهٔ اسباب‌بازی‌های زیبا). معنی این امر این است که اکنون اسباب‌بازی‌ها به موضوعی برای تمرکز روی مبادلات کلامی و توجهی با کودک شما تبدیل شده‌اند. این انتقال به ظاهر بی‌تأثیر برای فراگیری بسیار اهمیت دارد. از آنجا که کودک شما می‌تواند کلمات و صداها را با اشیا و اعمال مشخصی مرتبط کند، مرحله‌ ای که بسیار مهم محسوب می‌شود.

همه اینها به توانایی‌های توجه محدود نمی‌شوند. کاملاً اثبات شده است که میزان سخنانی که نوزادان می‌شنوند به شدت با نتایج سخن گفتن ارتباط دارد. باوجوداین، اینجا جایی است که کیفیت آموزش تاثیرگذار می‌شود. اگر همه‌چیز وابسته به شنیدن کلمات بود، کودکان را تمام روز جلوی تلویزیون می‌گذاشتند و این‌ مرحله مهم در رشد کودکان به خوبی تمام می‌شد. بااین‌حال، تحقیقات نشان می‌دهد که کیفیت بیشترین اهمیت را دارد. کیفیت شامل هر دو ویژگی ساختاری (پیچیدگی و تغییرپذیری) و تعاملات (گفتار معروف به گفتار کودک و گفت‌وگوی کودک محور) است.

شاید تاکنون حدس زده باشید که چطور این دو عنصر (توجه و کیفیت آموزش) با هم ادغام می‌شوند تا باعث پیشرفت سخن گفتن شوند. در یک مطالعه طولی که در Frontier of Psychology Provenzi2018)، Müller، (Cassiano منتشر شد، مشخص شد که نوزادانی که توانایی توجه بالاتری دارند، راحت‌تر بر تعاملات با پرستار تمرکز می‌کنند. بنابراین می‌توانند از این تعاملات بیشتر بهره‌مند شوند و در نتیجه پیشرفت توانایی صحبت کردن در آنها بیشتر است. بااین‌حال، برای اینکه این مرحله به‌خوبی پیش رود، تعاملات باید باکیفیت باشند. در مواردی که فعل‌وانفعالات با پیچیدگی و تغییرپذیری متوسط و رو به بالا با توانایی توجه زیاد همراه شد ( اندازه‌گیری‌شده در نوزادان ۶ و ۹ ماه) ، نوزادان بعداً  بهتر توانستند صحبت کنند (اندازه‌گیری‌شده در نوزادان ۱۸ و ۲۴ ماه). وقتی نوزادانی که مهارت توجه بیشتری دارند، اما ورودی تحریک‌کننده کمتری دارند بررسی شدند، آنها حتی در مقایسه با کودکانی با توانایی توجه کمتر، مهارت‌های صحبت کردن ضعیف‌تری را نشان دادند؛ بنابراین اگر یک برنده نهایی باید انتخاب می‌شد، کیفیت، توانایی توجه را مغلوب می‌کرد.