بعضی اوقات فراموش میکنیم که دربارهٔ مؤلفهٔ اصلی زبان صحبت کنیم: عملگرایی یا قوانین استفاده از زبان در موقعیتهای مختلف و با افراد مختلف. عملگرایی که به عنوان نوعی ارتباطات اجتماعی نیز شناخته میشود شامل حالات صورت، حرکات، آنچه باید بگویید و اینکه چه موقع باید بگویید، میشود. دانستن و پیروی از این قوانین، برقراری ارتباط را برای همه آسان میکند.
سه مهارت اصلی ارتباط اجتماعی وجود دارد که میتوانید به کوچولوی خود بیاموزید:
- استفاده از زبان به دلایل مختلف: اعم از اطلاعرسانی، درخواست یا خواستن، این به معنای روشی برای برقراری ارتباط است.
- تغییر لحن زبان برای شنونده یا به دلیل شرایط مختلف: تفاوت صحبت کردن با یک بزرگسال و کودک، حذف کردن جزئیات وقتی کسی میداند از چه چیزی صحبت میکنید، تفاوت صحبت کردن با توجه به مکانی که در آن هستید.
- قوانینی برای گفتوگو کردن: این موارد شامل به نوبت صحبت کردن، عوض نکردن موضوع، دانستن اینکه هنگام گفتوگو چه مقدار به طرف مقابل نزدیک شویم و غیره است.
این کاملاً طبیعی است و حتی انتظار میرود که کودکان درحالی که هنوز مشغول یادگیری این قوانیناند، برخی دیگر را نقض کنند. بعضی از بچهها نمیتوانند آنچه را که میگویند سانسور کنند؛ بنابراین اگر میخواهید پاسخی صادقانه در مورد لباس خود بگیرید، از کوچولوی خود بپرسید! اگرچه نداشتن مهارتهای ارتباط اجتماعی فرزندتان ممکن است گاهی برای شما ناراحتکننده یا شرمآور باشد، به یاد داشته باشید که این یک فرایند یادگیری است و شما میتوانید به سادگی وقتی را پیدا کنید تا دلیل نامناسب بودن گفتههای وی و آنچه را که میتوانست در عوض آن بیان کند، به او توضیح دهید.
از طرف دیگر، اگر فرزندتان در مهارتهای گفتوگو کردن مشکلی دارد، حتماً فرصتهای زیادی برای تمرین کردن به او بدهید. قبل از شروع گفتوگو، دربارهٔ موضوعی که میخواهید صحبت کنید، چیزی بگویید تا او بداند در مورد چه چیزی علاقه دارید بحث کنید. این ممکن است به او کمک کند تا موضوع را تغییر ندهد. دراینباره سؤال کنید تا وی گفتوگو را ادامه دهد. همچنین میتوانید درمورد ارتباطات غیرکلامی و اینکه بعضی اوقات حالات صورت چگونه میتواند دربارهٔ آنچه کسی میخواهد بگوید اطلاعات بیشتری را بدهد، به او بیاموزید. به تصاویر چهرهها با احساسات مختلف نگاه کنید و از کوچولوی خود بخواهید آنچه را شخص توی عکس ممکن است احساس کند، تشخیص دهد.