بسیاری از والدین هنگامی که کودکشان لکنت دارد، نگران می‌شوند اما این نگرانی معمولا بی مورد است. در حقیقت کاملاً معمول است که کودکان در حدود دو یا سه سالگی گاهی هنگام تکرار اصوات، هجا یا حتی کلمات لکنت داشته باشند. همچنین، این طبیعی است که تقریباً ۵٪ از کودکان در بعضی موارد لکنت داشته باشند. این امر معمولاً در سنین دو و نیم تا پنج سالگی اتفاق می‌افتد و کودکان حتی می‌توانند در دوره‌هایی روان صحبت کنند و گاهی دوباره لکنت بگیرند و مدام در حال رفت‌وبرگشت میان دو این حالت باشند. بیشتر کودکان حتی نمی‌فهمند که به‌درستی صحبت نمی‌کنند و بعد از مدتی از این مرحله رد می‌شوند.

چه زمانی، کودک واقعا لکنت زبان دارد؟

وقتی لکنت بیش از دو تا سه ماه ادامه داشته باشد و به کودک شما اجازهبرقراری ارتباط مؤثر را ندهد، این امر لکنت زبان محسوب می‌شود. وقوع آن در پسران سه برابر بیشتر از دختران است و علت آن ناشناخته است. دراین خصوص علائم زیر باید مورد توجه قرار گیرد.

• تکرار اصوات یا هجاها (برای مثال، “b-b-banana”).
• طولانی شدن صدا (برای مثال، sssssssounds good””).
• تلاش برای ایجاد صدایی که بیان نمی‌شود، یا یک درگیری فیزیکی هنگام صحبت کردن.
• رفتاری که با مشکل گفتاری همراه است (برای مثال پلک زدن چشم).
• عصبانیت یا احساسات منفی نسبت به صحبت کردن.
• سابقه خانوادگی لکنت زبان.
• ادامه پیدا کردن این اختلال بیش از ۶ ماه.

دریافت کمک‌های تخصصی زودهنگام بهترین فرصت را برای کاهش لکنت زبان به کودکان می‌دهد. با پزشک متخصص اطفال دراین‌باره صحبت کنید. او می‌تواند یک متخصص گفتار زبان را برای ارزیابی و کمک به کودک شما توصیه کند. در این بین، بهترین روش این است که هنگام صحبت کردن با کودکتان، لکنت زبانش را نادیده بگیرید. هرچه کودک هنگام صحبت کردن، کمتر عصبی شود، بهتر است؛ بنابراین، کلماتش را اصلاح  و جمله‌ها را برایش تکمیل نکنید. صبور باشید و به حرف‌های او گوش دهید. نشان دهید که صحبت‌های کوچولوی خود را می‌پذیرید و با تعریف کردن از فعالیت‌های مثبت دیگری که در خانه انجام می‌دهد، به ایجاد اعتماد به نفس در او به حل این مشکل کمک کنید.