آنچه در این مقاله می‌خوانید:
نوزادان موجوداتی اجتماعی هستند. این امر ریشه در طبیعت آنان دارد و روش آنها برای برقراری ارتباط با دیگران، یک جنبه اصلی برای بقای آن هاست.
نوزادان از لحظه تولد، شروع به برقراری ارتباط با دیگران۷ از طریق زبان خاص یعنی «گریه» می کنند. گریه کودک، مراقب او را وادار می‌کند تا وسایل لازم برای راحتی کودک را فراهم و نیازهای او را رفع کند. این نیازها می‌تواند شامل نیاز به غذا، تعویض پوشک و یا صرفاً در آغوش گرفتن باشد.با پاسخگویی به نیازهای کودک، شما به او کمک می‌کنید تا در برقراری ارتباط با شما کارآمدتر شود و به‌زودی همه آن شب‌های بی‌خوابی، با اولین لبخند کودک بدون دندان شما از یادتان می‌رود.
اولین لبخند اجتماعی کودک بین یک و نیم تا سه ماهگی ظاهر می‌شود. شما می‌توانید فرق این لبخند را با اولین لبخند واکنشی او تشخیص کنید. زیرا او در پاسخ به یک محرک و نه به خاطر واکنش خودبه‌خودی بدن، لبخند زده است. برای مثال دیدن چهره شما یا گوش دادن به صدای پدر باعث ایجاد لبخندی اجتماعی می‌شود. به لبخند کودک خود پاسخ دهید. او این‌گونه یاد می‌گیرد که می‌تواند از راه‌های دیگری به جز گریه کردن با والدینش ارتباط برقرار کند. صحبت کردن، آواز خواندن و برقراری ارتباط چشمی با کودک به او کمک می‌کند تا معاشرت کند و احساسات مختلف خود را بیان کند.
نوزادان عاشق تعامل با دیگران هستند و این به آنها کمک می‌کند مهارت‌های اجتماعی ایجاد کنند. از سه یا چهار ماهگی می‌توانید کودک خود را بیرون بیاورید تا در محیط اطرافش گردش کند و با بزرگسالان و کودکان دیگر ارتباط برقرار کند. کودک شما تا حدود دو سالگی با بچه‌های دیگر بازی نمی‌کند، اما باوجوداین، از بودن در کنار دیگران خوشحال خواهد شد.
بین یک تا دو سالگی، نوزادان در کنار یکدیگر با کودکان دیگر بازی می‌کنند، اما هنوز تعامل ندارند. این نوع تعامل به عنوان بازی موازی شناخته می‌شود. این کاملاً طبیعی است، زیرا نوزادان در این سن تمایل دارند که اسباب‌بازی‌های خود را داشته باشند و همچنان خودمحور هستند. پس نگران نباشید، با گذشت زمان کودک شما دوستان جدیدی پیدا خواهد کرد. معاشرت مهارتی است که نیاز به آموزش دارد و برای تسلط بر آن، مانند هر مهارت دیگری، تمرین لازم است.
چگونه به کودکم کمک کنم با دیگران معاشرت کند؟
از آنجا که جامعه‌پذیری مهارتی است که باید آموزش داده شود، بنابراین باید تعاملات با دیگران وجود داشته باشد تا بتوان آن را رشد داد. کودک شما بیشتر با مراقبان اصلی خود ارتباط برقرار می‌کند، اما قرار گرفتن او در محیط‌ها و ارتباط با افراد مختلف باعث افزایش دانش وی در مورد دیگران می‌شود. همچنین شما نیز از خلقیات و نیازهای او مطلع می‌شوید. کودک شما عاشق گذراندن وقت با دیگران، کاوش و تعامل است. او نوزادان دیگر را مشاهده می‌کند و حتی اگر مستقیماً با آنها بازی نکند، از آنها یاد می‌گیرد یا به آنها واکنش نشان می‌دهد؛ بنابراین، اگر وادار کردن کودکتان به سینه‌خیز رفتن کاری سخت است، با نوزادانی که این کار را انجام می‌دهند یک قرار بازی تنظیم کنید. این کار ممکن است تقویت‌کننده مورد نیاز کودک شما باشد.
شما می‌توانید کم‌کم کودک خود را به پارک ببرید، یک قرار بازی تنظیم کنید، یا به یک کلاس مادر و من در یوگا ثبت‌نام کنید. هریک از این محیط‌ها به کودک شما این امکان را می‌دهد تا با اطرافیانش ارتباط برقرار کند. می‌توانید با یک یا دو دوست به‌آرامی شروع کنید و کم‌کم به گروه‌های بزرگ راه پیدا کنید. نکتهٔ مهم این است که کودک شما با دیگران ارتباط داشته باشد و در شرایط مختلفی قرار بگیرد.
حتماً الگوی خوبی باشید، کودک خود را به دیگران معرفی کنید و او را به استقبال شریک زندگی، مادربزرگ یا دوستان خود ببرید. وقتی با کودکتان در محیط جدیدی حاضر می‌شوید، ملایمت و آرام بودن را فراموش نکنید، خصوصاً اگر او به خاطر اضطراب جدایی دوران سختی را سپری می‌کند.
در آخر، به یاد داشته باشید که هنگام قرار دادن کودک در محیط‌های مختلف، اقدامات احتیاطی لازم را انجام دهید. اطمینان حاصل کنید که واکسن‌های مورد نیاز او را تزریق کرده‌اید و از حضور در مکان‌های شلوغ در فصل آنفولانزا خودداری کنید.
