آنچه در این مقاله میخوانید:
-
اجرا کنید
کودکان نوپای فعال انرژی بیشتری دارند و وقتی بتوانند آن انرژی را تخلیه کنند، رشد میکنند. در داخل یا خارج از خانه به راحتی میتوان فرصتهایی را ایجاد کرد که کودک شما بدود. گذاشتن موانعی در مسیر حرکت آنها برای کمک به ذهنهای کوچکشان برای اینکه دوباره تمرکز کنند بسیار مهم است. اگر مشاهده کردید که کودک شما با وجود این موانع بهسختی حرکت میکند آن را بردارید تا بتوانند بهراحتی حرکت کنند. میتوانید به جای این موانع آنها را به سمت یک فعالیت حرکتی دیگر (مثلاً پریدن جک، فشار دیواری، مسابقه و …) سوق دهید. من دوست دارم در طول روز برای انجام فعالیتهای حرکتی برنامهریزی کنم تا (امیدوارم) از گیر افتادن در سکون و بیحرکتی جلوگیری کنم.
-
فضا + آزادی = خوشبختی
بزرگسالان بسیار مراقب کودکان نوپا هستند. آنها را بغل میکنند، تحویلشان میگیرند، روی صندلیهای بلند، تختخواب و صندلیهای ماشین میگذارند. آنها را از وسایل خطرناک دور میکنند، هنگام عبور از خیابانها دست آنها را میگیرند و موارد دیگر! بدن آنها به فضاهای ایمن و آزادی نیاز دارد تا همهٔ موانع را از بین ببرد. در صورت امکان سعی کنید این فرصت را روزی یک بار برایشان ایجاد کنید. بگذارید در حیاط خانه هر طور که میخواهند بدوند، بگذارید داخل سطل آب را پر کنند و آن را بیرون بریزند، بگذارید با بالشها یک قلعهٔ درست کنند و خرابش کنند. مهمتر از هر چیز، بگذارید این کارها را به روش خود انجام دهند.
-
سازگاری آرام
هرچه ثبات شما بیشتر باشد، سریعتر و راحتتر قرار گرفتن در همان شرایط برای فرزندتان آسانتر خواهد بود. وظیفهٔ آنها پافشاری روی خواستهٔ خودشان است و پابرجا ماندن بر تصمیم وظیفهٔ شماست. هر چیز کوچکی به آنها بدهید بیشترش را طلب میکنند. بارها و بارها! با آنها بهسادگی و با تکرار سخن بگویید. فرض کنید فرزند شما التماس میکند تا روی کاناپه بپرد. آنها تا قبل از اینکه متوقف شوند بلندتر و بیشتر میپرند. وظیفهٔ شما این است که یک عبارت را انتخاب کنید و به آن پایبند باشید (برای مثال “مادر گفت نه. این ایمن نیست.” یا “ما روی کاناپه نمیپریم.”). وقتی سخنان ساده و تکراری را به آنها میگوییم، احتمالاً کودکان ما بیشتر سخنانمان را میشنوند. هرچه بیشتر توضیح دهید یا سعی در برقراری صلح داشته باشید، وضعیت طولانیتر و دشوارتر خواهد شد.
-
صبر را تمرین کنید
صبر راهی عملی برای همهٔ ماست. هر روز، هر ساعت، فقط با خود تمرین کنید و تمام تلاش خود را بکنید تا با کودک خود صبور باشید. آنها قرار است مرزهای تحمل شما را آزمایش کنند، هدف آنها کم کردن فشارهاست، این تنها وظیفهٔ آنهاست که یاد بگیرند چه چیزی اشکال دارد و چه چیزی اشکال ندارد. همهٔ ما تلاش خود را میکنیم (افراد کوچک نیز شامل آن میشوند) اگر گاهی خونسردی خود را از دست بدهید مشکلی ندارد. فقط به طور خاص عذرخواهی کنید (برای مثال “صدای من خیلی بلند بود؛ خیلی متأسفم”، “اکنون آرامتر سخن میگویم.”) و سپس درست حرکت کنید. آنها نیز با دیدن شما در مسیر درست حرکت خواهند کرد.
-
آنچه را انجام میدهید بگویید و آنچه را که گفتید انجام دهید
همهٔ ما آن لحظهها را تجربه کردهایم، درحالی که عصبانی هستیم میخواهیم رفتاری را متوقف کنیم و تهدید میکنیم (برای مثال “شما میخواهید بیرون بروید”، “ما میخواهیم پارک را ترک کنیم” و غیره). چنانچه واقعاً قصد ندارید آنچه کودک را به آن تهدید کردهاید انجام دهید، آن را نگویید اما اگر واقعا قصد انجامش را دارید، حد و حدود را تعیین کنید. شما اعتماد به نفس دارید. شما میخواهید فرزندتان زود یاد بگیرد که بزرگترها میگویند چه کاری انجام میدهند و آنچه را میگویند انجام میدهند.
“مولی درسنر” یک آسیبشناس گفتار زبان در شهر نیویورک است.
او به تازگی کتاب راهنمای معلم گفتار را تألیف کرده است، یک راهنمای جذاب برای والدین که شامل نکات و فعالیتهای عملی و آسان برای شما که با آن بتوانید به کوچولویتان کمک کنید!